Τεύχος 29 (Άνοιξη 2015)

ΜΑΡΚΟΣ ΤΣΕΤΣΟΣ: Κανονιστική αισθητική χωρίς αξίες (;). Απορίες της θεωρίας στον AdornoΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ: Κοινωνική θεωρία της σοσιαλδημοκρατίας στο έργο του Emil Lenderer (1882 – 1939)ΧΑΡΗΣ ΡΑΠΤΗΣ: Ο Ντεριντά, ο Λακάν και το ερώτημα του ζώουΜΑΝΟΛΗΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ: Βαϊμάρη: Φιλελεύθερη και δημοκρατική αρχήΚΥΡΙΑΚΗ ΓΟΥΔΕΛΗ: Η έννοια της υπόστασης και το πρόβλημα της αιτιότητας και του τυχαίου στην πρώιμη φιλοσοφία του LeibnizΑΝΔΡΕΑΣ ΝΟΤΑΡΑΣ: Ανθρωπολογία και Πολυπολιτισμικότητα: Όψεις μιας αμφίσημης σχέσης ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΚΙΟΥΡΑΣ: Ο Wilhelm von Humboldt, το νεωτερικό πανεπιστήμιο και η πολιτικήWILHELM VON HUMBOLDT: Εισήγηση για την ίδρυση του πανεπιστημίου στο Βερολίνο (Προς την Αυτού Βασιλική Μεγαλειότητα, Καίνιγκσμπεργκ, 10 Ιουλίου 1809)WILHELM VON HUMBOLDT: Περί της εσωτερικής και εξωτερικής οργάνωσης των ανώτατων επιστημονικών ιδρυμάτων στο Βερολίνο (1810)ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΙΤΖΗΣ, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ Μ. ΔΑΓΚΛΗΣΦυσική επιστήμη και… Continue reading

Στέργιος Μήτας, Η αλληλεγγύη ως θεμελιώδης αρχή του δικαίου, 2015

Από τις «τρεις θεότητες του νεωτερικού πανθέου» (ελευθερία – ισότητα – αλλη- λεγγύη), η τρίτη υπήρξε η λιγότερο κα- λότυχη. Συζητήσεις γύρω από το νόημα και τα όρια της ελευθερίας, το βάθος και το πλάτος της ισότητας, δεν έλειψαν ποτέ. Όμως, η αλληλεγγύη παρέμεινε η αφανής πτυχή του τρίπτυχου, σκιώδης για τη φιλοσοφία, την πολιτική θεωρία ή τη νομική επιστήμη. Τις λίγες, δε, φο- ρές που η σιωπή γύρω από την έννοια λύεται, τούτο συμβαίνει με την πρόσ- ληψή της είτε ως απλού φυσικού αισθή- ματος (κάτι εν ολίγοις, αδιάφορο για την έννομη συμβίωση) ̇ είτε ως αυτοπροαί- ρετου καθήκοντος (κάτι που σε πολιτεία δικαίου συνιστά, απλά, μια αντίφαση).Η μελέτη μας προτείνει ένα εναλλα- κτικό τύπο φιλοσοφικής θεμελίωσης της αλληλεγγύης,… Continue reading

Μανόλης Αγγελίδης/Κοσμάς Ψυχοπαίδης (επιμ.), Κείμενα πολιτικής οικονομίας και θεωρίας της πολιτικής, 2015

Τα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτή τη συλλογή προέρχονται από ένα πεδίο επιστημονικής σκέψης στον χώρο των κοινωνικών επιστημών, το οποίο σήμερα, με τον καταμερισμό μεταξύ των εξειδικευμένων επιστη­μών, έχει παραμεληθεί, παρότι είναι συγκροτησιακό για τις επιστήμες αυτές και θέτει το πρόβλημα της ενότητάς τους. Πρόκειται για το πεδίο που τον 18° αιώνα ονομαζόταν «Πολι­τική Οικονομία» ή «Κρατική Οικονο­μία» και αναφερόταν στη σχέση δη­μοσίου χώρου και κοινωνίας των ιδιωτών στις διαμορφούμενες αστικές κοινωνίες. Στα κείμενα αυτά παρακολουθού­με την πορεία για τη συγκρότηση μιας ενιαίας κοινωνικής επιστήμης ως Πολιτικής Οικονομίας από τις πρώτες προσπάθειες έως την αμφισβήτηση και την υπονόμευσή της στις σύγχρο­νες προσεγγίσεις του 20ου αιώνα. Η αλλαγή αυτή συνιστά ταυτόχρονα και μιαν αλλαγή στη μέθοδο. Στις απαρ­χές της επιστήμης… Continue reading