Στα ζητήματα μουσικής η Ελλάδα αποτελεί μοναδική περίπτωση στην ανεπτυγμένη ∆ύση. Αφενός, η έντεχνη μουσική παραμένει στο απόλυτο περιθώριο του κοινωνικού και πολιτειακού ενδιαφέροντος, με την επαγγελματική μουσική παιδεία ιδιωτική και αδιαβάθμητη και τους κρατικούς μουσικούς θεσμούς όψιμους, ελάχιστους και υποχρηματοδοτούμενους. Αφετέρου, καθολικής κοινωνικής και πολιτειακής αναγνώρισης απολαμβάνει το λαϊκό και λαϊκότροπο τραγούδι. Ο συγγραφέας, αναπληρωτής καθηγητής Μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επιχειρεί μια διερεύνηση των κοινωνικοπολιτικών και ιδεολογικών παραμέτρων της πολιτισμικής αυτής απόκλισης, ανατρέχοντας στη θεωρητική συζήτηση περί εθνικισμού και λαϊκισμού ως πολιτικών και αισθητικών ιδεολογιών και προσεγγίζοντας υπό το συγκεκριμένο πρίσμα τα γραπτά, το συνθετικό έργο και την πολιτισμική δράση δύο εκ των κύριων πρωταγωνιστών της νεοελληνικής μουσικής, του Μανώλη Καλομοίρη και του Μίκη Θεοδωράκη.